Piąty już wykład z całego cyklu spotkań dla młodzieży, 23 marca 2023 r. wygłosi Pan Prof. dr hab. Lech Witkowski z Akademii Pomorskiej w Słupsku pt. „Oddech myśli jako wyzwanie edukacyjne (wybuchowe impulsy dla troski o własny rozwój)”.
Ważnym powodem wprowadzenia do życia Młodzieżowego Domu Kultury w Pruszkowie innowacji pedagogicznej jest przywrócenie zbiorowej świadomości osoby Profesora Bogdana Nawroczyńskiego, a także jego dorobku pedagogicznego. „Swoje stanowisko pedagoga kultury najpełniej wyraził w napisanej w czasach okupacji książce „Życie duchowe. Zarys filozofii kultury”,wydanej w 1947 roku[1]. W książce tej proponuje spójny aparat pojęciowy życia duchowego, omawia zagadnienia metodologiczne, składniki życia duchowego, procesy duchowe oraz klasycznie piękne rozumienie kultury.
Był w pełni świadomy, że pojęcia „życia duchowego” są nieuporządkowane w sensie naukowo – badawczym. Stąd podjął się ambitnego planu, aby zagadnienie „życia duchowego” omówić w sensie metodologicznym. Rozważaniom zostało podane pojęcie „duch” w wielu znaczeniach. Ostatecznie wyraz „duch” Bogdan Nawroczyński uznał za synonim kultury i wskazał jako przedmiot badań. Bogdan Nawroczyński pisał, że kultura posiada strony wewnętrzną (duchową) i zewnętrzną (materialną) i że obydwie mogą być przedmiotem badań naukowych. Badanie wyłącznie zewnętrznego aspektu sprowadza kulturę do natury. Zdaniem Bogdana Nawroczyńskiego życie duchowe tęskni i dąży do całości. Do zjednoczenia tego co rozbite i skłócone w jedną spójną całość. Gdy nie jest możliwa jedna duża całość (wspólnota), to powstają małe jej cząstki, np.: arcydzieło sztuki, nauki, ognisko siły duchowej.
Nie mniej istotnym powodem realizacji innowacji pedagogicznej jest to, aby wypracować alternatywny stosunek do badanej rzeczywistości, a także przyjrzeć się roli kultury w wychowaniu młodzieży i pracy nauczycieli. Jest to szczególnie cenne, bo w grę wchodzi teoria sformułowana przez Bogdana Nawroczyńskiego należącego do grona największych polskich pedagogów kultury. Jego dzieła stanowią klasykę gatunku. Współcześni pedagodzy zachęcają, aby sięgać do klasyki, ponieważ w niej są zawarte treści i wartości tworzące ład, harmonię i piękno. Poruszanie się w kręgu wartości uniwersalnych, jakie niesie ze sobą klasyczne dzieło, przyczynia się do naprawy systemu wartości i życia społecznego. Biorąc pod uwagę skutki dla zdrowia psychicznego młodzieży, jakie spowodowała pandemia, skierowanie jej uwagi na klasyczne rozumienie kultury wydaje się jak najbardziej celowe.
[1] J. Gajda, Pedagogika kultury w zarysie, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, wyd. II, Kraków 2006, s. 43.
