Bardzo się cieszymy, że nasza wychowanka Hela z języka polskiego „Twórcze pisanie”, tak oto postrzega metaforykę filmu dokumentalnego.
„Gruba Kaśka” – to z pozoru zwykły film dokumentalny, opowiadający o oczyszczalni ścieków z Warszawy, w której pracują małże. Zwierzątka te pilnują, aby zanieczyszczona woda nie dostała się do naszych kranów. W filmie pokazano cały mechanizm pracy małż.
Lecz tak naprawdę jest to metafora życia, w której małże – to ludzie. „Małże zamykają się, gdy czują niebezpieczeństwo, ale jeśli pozostaną zamknięte zbyt długo, duszą się”. To samo dotyczy ludzi. Doświadczając trudnych sytuacji, zamykamy się w sobie, odcinamy się od reszty świata. W ten sposób się chronimy, bo tak samo jak małże jeśli zbytnio się otworzymy, możemy zostać skrzywdzeni. Jednak jeśli zamkniemy się na wszystkich ludzi, a nie tylko tych toksycznych, którzy nas krzywdzą, tak samo jak małże możemy się „udusić”. Film rozpoczął się i zakończył tymi samymi słowami narratora: „Mam sen, który się powtarza, że woda zostaje zatruta, a małże się nie zamykają i tylko ja mogę coś z tym zrobić, ale nie mogę zrobić niczego”. Wypowiadając to zdanie na końcu filmu, narrator dodaje: „nie mogę się ruszyć, ani wydobyć z siebie słów”. Te słowa symbolizują strach przed tym, że ludzie, którym ufamy nas nie ochronią, będziemy musieli radzić sobie sami i nikt nie usłyszy naszych próśb o pomoc. Te słowa mogą być krzykiem rozpaczy.
